star wars – Revista Subarbre

Han Solo: Una história d’Star Wars mos arriba i no han pasau ni seis meses del zaguer estreno de la saga que ya podem veyer que no s’han adormiu como una farnaca. A dos cintas per anyo (muera Marta, muera farta!) fa l’efecto que no le fan ascos a la produccion, i se’n dan traça pa fer cintas, que ya no dentraré a la qualidat, pero que son entretenidas, no sé si tiban prou de la corda pero, tot i que el seroll que venen fent ben de seguidors atravesaus que miravan d’emprenyar, contrário a esta zaguera produccion m’heva predisposau.

En verdat, m’entero hui, dia que viengo de mirar-me-la, qu’han teniu cámbios a la direccion. Bueno, el tema ye decidir si la morte d’Han Solo i, guarda si en yera de mal apanyar, tornar a l’heroe ixeriu de sempre, quasi per dencima dels jedis con poders, ha quedau ben zarrada con detalles i pasages de la suya vida que tot seguidor queriva conoixer. Els primers momentos son, pa qué negarlo! Una mica espallucers, ye el Han Solo de sempre? Suplle pa la lleyenda ixes primers momentos? Ye masa idealizau? Bueno, ixo ye una decisión personal, pero deixem els posiblles detalles pa no destripar la cinta.

El guion; el guion ye tal como els d’Star Wars de toda la vida, ya sabem de qué peu chafan! pero el trobo més esbatullau que a las produccions anteriors, quero dir, ye més aventura, no ye la mesma candonga de sempre. No ye el tema guerrero de Rogue One, ye més mafia i foscor, ye més taberna de Tatooine, menos apegaloso que ixa lleyaltat militar present a certas cintas pasadas.

Ye, ya sin dubdas, una cinta fecha a imagen d’ixe Han Solo rap que, curiosament mai está solenco, i que cumplle, llargament con ixo que s’asperava: Un primigénio Chewbacca prou salvage, un Lando jugaldriu, charretas i barboll, i la lleyenda del Falcon Milenário como montura del vaquero d’espagueti western de risalleta somarda que yera ixe Han Solo de Harrison Ford, que costa trobar a esta cinta pero que mostra, pal mio gusto un carreron mui cllaro i que deixa cerrau, escusero pa l’amor, pa far el personage del futuro.

Atro tema important de la saga ye l’humor, que s’espera perchon i salle manero. Ya el siento, pero no te puez foter de las lleis de la robotica d’Asimov, per mui de Disney que seigas! Ye ratau! Ye una de las partes que me fa ranzoniar, perque en verdat no ye una rastra acaramullada de cenyas i, si en fan son rebuenas, la veigo mui entretenida, pero més que més, hi veigo una continuidat entre un Solo idealista i soneador i un Solo descreiu que llevará requesta entre la rebelión futura.

El deixo ya, pensant que per moltas cintas que en faigan, sempre hi trobaré bella cosa de valor i, encara que el tempo pase, i la critica mosegue sin misericórdia como cullebra verenosa, Star Wars, La Guerra de las Estrelas, ye una fuina dels faraons.

Feva dias que dubdava sobre la posibilidat d’ir a mirar la zaguer estrena de la Guerra de las Estrelas. No soi guaire seguidor dels bramius1 de Chewbacca u dels sablles de lluz, i las mias experiéncias personals de cabo d’anyo i superproduccions m’hevan deixau una fortior agra a la boca i esquiva a las ninetas. Manimenos, tenir l’estreno un par de dias antes a Fráncia va pesar a la mia decision, aixinas que el 16 de diciembre a las 21 horas mos vam pllantificar al cine de Aush, dispués d’haver crompau las entradas el mismo dia, només con siete horas d’antelacion. Va trobar a ixa facilidat ta aconseguir las entradas una mica de manca d’interés.

Con un quarto d’hora d’avança vam dentrar a una sala que ya yera a rebutir i mos vam tenir que posar en un llau entre sablles de lluz i bramius d’ixes que debevan fer con una maquinichota, perque yeran asaber que reals.

Escomença el tema principal i la gent manda callar, como si el mismismo Nino pedricador, salise a l’estrau a parlar del suyo dios, ixe respeto, ixa ánsia per no perder-se res ye una de las cosas que més me va sorprender del pase de la cinta, i talment seiga de las pocas cosas que m’infunden una sensacion de comunion i de comprension enta la gent que ye devota d’Star Wars. Puedo fer memória de marchar ta casa d’un amigo a mirar “La tornada del Jedi” en VHS en ixes 80’s que mos habllavan d’efectos especials desconoixius. Igual ye ixe recuerdo el que me fa guardar respeto per las trilogias posteriors encara que no me fayan mica grácia.

Bueno, de la cinta en si, no guaire a dir, la misma predestinacion de siempre, la misma predecibilidat que acostumbra toda la saga… Pero si que se hi troban quantas cosas que cal remarcar i que me van fer salir més contento del que me pensava, dispués en pensar-ie a l’auto ya de tornada ta casa: Primero, la estetica dels primers momentos de la cinta; ye prou positiva i desepara la pulcritud habitual d’atras cintas de la saga anteriors i mos dona una vision una mica més madmaxiana que ye d’agradeixer, pel simple feit d’estar, i de fer, més real a una pllaneta que ye un desierto. Segundo, que hi seigan Han Solo, Leia i Luke yera d’esperar, pero el tema familiar i la suya connotacion predeciblle fa perder a la cinta una valor que la mosica de fanfárria no puede remontar per mucho que mos enterem, média hora antes, de qui ye el nuevo malo mascarau. I ta acabar, i no menos important, dispués de quasi quaranta anyos podem veyer sangre, cosa que me fa pensar que posibllement dintro de atros quaranta anyos podam mirar una cinta de la Guerra de las Estrelas que se’n salga d’estereotipos bempensants i mos de una sorpresa positiva. Tendrás la sensacion d’haber viviu ya bellas escenas. I tambén tendrás ganas d’afogar en un cumo al guionista que escribe que el “Nuevo Orden” ,malo que rábia, fa petar unas pllanetas, podem dir neutrals, con la suya “nueva” arma sin razon aparent, pero manimenos pa cargar-se la que ye la base de la Resisténcia manda unas naus d’Stormtroopers? Que, per cierto, pa estar tropas entrenadas igual podevan fer bllanco bella vez.

Quiero valorar que la vision de bondat que ista saga aporta, ixa vision de caballerosidat en pérdula als zaguers tiempos i que feva dels jedis uns modelos, acaba pa yo dispués de comprobar que te puez enfrentar a un tipo entrenau a l’uso del sablle de lluz sin tenir-ne instruccion. En fin, dos horas entretenidas si no esperas atra cosa que l’Star Wars que ya conoixevam, con els suyos pros i contras de siempre. Entendent “siempre” como una generacion.

Autor: Chuan Carlos Bueno